شاخص توده بدنی (BMI) یک ابزار استاندارد ارزیابی سلامت و همچنین برای تناسب اندام و کاهش وزن در اکثر مراکز درمانی است.اگرچه برای چندین دهه به عنوان معیاری برای سنجش سلامت بر اساس اندازه بدن مورد استفاده قرار گرفته است، اما به دلیل ساده سازی بیش از حد از معنای واقعی سالم بودن به طور گسترده مورد انتقاد قرار گرفته است.در واقع، بسیاری ادعا می کنند که BMI قدیمی و نادرست است و نباید در تنظیمات پزشکی و تناسب اندام استفاده شود.در این مقاله از امواج رسان تمام آنچه را که باید در مورد BMI، تاریخچه آن، پیش بینی دقیق سلامتی و جایگزین های آن بدانید را به شما می گوید.

BMI (شاخص توده بدن) چیست؟

“BMI” مخفف “شاخص توده بدن” است. BMI در سال 1832 توسط یک ریاضیدان بلژیکی به نام Lambert Adolphe Jacques Quetelet ساخته شد.او مقیاس BMI را برای تخمین سریع درجه اضافه وزن و چاقی در یک جمعیت معین ایجاد کرد تا به دولت ها کمک کند تا در مورد محل تخصیص منابع مالی و بهداشتی تصمیم بگیرند.جالب توجه است که Quetelet اظهار داشت که BMI در مطالعه افراد مجرد مفید نیست، بلکه در ارائه تصویری فوری از سلامت کلی یک جمعیت مفید است. با این وجود، به طور گسترده ای برای اندازه گیری سلامت افراد استفاده می شود.مقیاس BMI بر اساس یک فرمول ریاضی است که با تقسیم وزن بر حسب کیلوگرم بر مجذور قد بر حسب متر، تعیین می کند که آیا وزن «سالم» است یا خیر.

BMI = وزن (کیلوگرم) / قد (m2)

از طرف دیگر، BMI را می توان با تقسیم وزن بر حسب پوند بر قد بر حسب اینچ به مربع و ضرب در 703 محاسبه کرد:

BMI = (وزن (پوند) / قد (in2)) x 703

شما همچنین می توانید از یک ماشین حساب آنلاین BMI استفاده کنید، مانند آنچه توسط مؤسسه ملی سلامت ارائه شده است.

هنگامی که BMI محاسبه شد، سپس با مقیاس BMI مقایسه می شود تا مشخص شود که آیا شما در محدوده وزنی “عادی” قرار می گیرید.

بر اساس این محاسبه، اگر شما در رده وزنی «عادی» قرار نگیرید، یک متخصص مراقبت های بهداشتی ممکن است تغییرات سلامتی و سبک زندگی را پیشنهاد دهد.برخی از کشورها این مقیاس BMI را برای نشان دادن بهتر اندازه و قد جمعیت خود اتخاذ کرده اند. به عنوان مثال، نشان داده شده است که مردان و زنان آسیایی در مقایسه با غیرآسیایی ها در معرض خطر بیشتری برای بیماری قلبی با شاخص توده بدنی پایین تر هستند.

اگرچه این می‌تواند تصویری فوری از سلامت فرد بر اساس وزن فرد به متخصص مراقبت‌های بهداشتی بدهد، اما عوامل دیگری مانند سن، جنس، نژاد، ژنتیک، توده چربی، توده عضلانی و تراکم استخوان را در نظر نمی‌گیرد.

آیا شاخص خوبی برای سلامتی است؟

علی‌رغم نگرانی‌ها مبنی بر اینکه BMI به درستی تشخیص نمی‌دهد که آیا یک فرد سالم است، بیشتر مطالعات نشان می‌دهند که خطر ابتلا به بیماری‌های مزمن و مرگ زودرس در افراد با BMI کمتر از 18.5 (“کم وزن”) یا 30.0 یا بیشتر (“چاق” افزایش می‌یابد. ).به عنوان مثال، یک مطالعه گذشته نگر در سال 2017 بر روی 103218 مرگ نشان داد افرادی که BMI 30.0 یا بیشتر داشتند (“چاق”) 1.5 تا 2.7 برابر بیشتر در معرض خطر مرگ پس از یک پیگیری 30 ساله قرار داشتند.مطالعه دیگری بر روی 16868 نفر نشان داد که افرادی که در رده BMI “چاق” قرار داشتند، در مقایسه با افرادی که در رده BMI “عادی” قرار داشتند، 20٪ بیشتر در معرض خطر مرگ ناشی از همه علل و بیماری های قلبی بودند.

محققان همچنین دریافتند افرادی که در رده «کم وزن» و «به شدت چاق» یا «بسیار چاق» قرار داشتند به ترتیب به طور متوسط ​​6.7 سال و 3.7 سال زودتر از افراد در رده BMI «عادی» جان خود را از دست دادند (6Trusted). منبع).مطالعات دیگر نشان داده اند که BMI بیش از 30.0 به طور قابل توجهی خطر ابتلا به مشکلات مزمن سلامتی مانند دیابت نوع 2، بیماری قلبی، مشکلات تنفسی، بیماری کلیوی، بیماری کبد چرب غیر الکلی و مشکلات حرکتی را افزایش می دهد.

علاوه بر این، کاهش 5 تا 10 درصدی در BMI یک فرد با کاهش نرخ سندرم متابولیک، بیماری قلبی و دیابت نوع 2 مرتبط است.با توجه به بیشتر تحقیقاتی که نشان می دهد خطر ابتلا به بیماری های مزمن در میان افراد چاق افزایش می یابد، بسیاری از متخصصان سلامت می توانند از BMI به عنوان یک تصویر کلی از خطر یک فرد استفاده کنند. با این حال، نباید تنها ابزار تشخیصی مورد استفاده باشد.

معایب BMI

علیرغم اینکه تحقیقات نشان می دهد که BMI پایین (زیر 18.5) و بالا (30 یا بیشتر) با افزایش خطرات سلامتی همراه است، استفاده از آن ایرادات زیادی دارد.

سایر عوامل سلامت را در نظر نمی گیرد

BMI فقط به “بله” یا “خیر” در مورد اینکه آیا یک فرد دارای وزن “طبیعی” است، بدون هیچ زمینه ای از سن، جنس، ژنتیک، سبک زندگی، سابقه پزشکی یا عوامل دیگر پاسخ می دهد.

تنها با تکیه بر شاخص توده بدنی ممکن است دیگر اندازه گیری های مهم سلامتی مانند کلسترول، قند خون، ضربان قلب، فشار خون و سطح التهاب از دست برود و سلامت واقعی فرد را دست کم یا بیش از حد تخمین بزند.علاوه بر این، علی‌رغم ترکیب‌های مختلف بدن مردان و زنان – با داشتن توده عضلانی بیشتر و توده چربی کمتری نسبت به زنان – BMI برای هر دو گروه از محاسبه یکسانی استفاده می‌کند.

به علاوه، با بالا رفتن سن، توده چربی بدن او به طور طبیعی افزایش می یابد و توده عضلانی به طور طبیعی کاهش می یابد. مطالعات متعدد نشان داده‌اند که BMI بالاتر از 23.0 تا 29.9 در افراد مسن‌تر می‌تواند از مرگ زودهنگام و بیماری محافظت کند.در نهایت، استفاده ساده از BMI برای تعیین سلامت فرد، جنبه های دیگر سلامت، از جمله رفاه روانی و عوامل پیچیده جامعه شناختی مانند درآمد، دسترسی به غذای مقرون به صرفه و مغذی، مهارت ها و دانش غذایی، و محیط زندگی را نادیده می گیرد.

فرض می کند تمام وزن ها برابر است اگرچه 1 پوند یا کیلوگرم عضله به وزن 1 پوند یا کیلوگرم چربی است، عضله متراکم تر است و فضای کمتری را اشغال می کند. در نتیجه، فردی که بسیار لاغر است اما توده عضلانی بالایی دارد ممکن است در ترازو سنگین‌تر باشد.به عنوان مثال، یک فرد 200 پوندی (97 کیلوگرمی) با قد 5 فوت و 9 اینچ (175 سانتی متر) دارای BMI 29.5 است که آنها را به عنوان “اضافه وزن” طبقه بندی می کند.

با این حال، دو نفر با قد و وزن یکسان می توانند کاملاً متفاوت به نظر برسند. ممکن است یکی بدنساز با توده عضلانی بالا باشد، در حالی که دیگری ممکن است توده چربی بیشتری داشته باشد.اگر فقط BMI در نظر گرفته شود، این می تواند به راحتی افراد را به عنوان “اضافه وزن” یا “چاق” با وجود توده چربی کم طبقه بندی کند. بنابراین، مهم است که علاوه بر وزن فرد، عضله، چربی و توده استخوانی او را نیز در نظر بگیرید (23 منبع معتبر، 24 منبع معتبر، 25 منبع معتبر).

توزیع چربی را در نظر نمی گیرد

اگرچه BMI بیشتر با پیامدهای سلامتی ضعیف‌تر مرتبط است، محل چربی روی بدن ممکن است تفاوت بزرگ‌تری ایجاد کند.

آنهایی که چربی در اطراف ناحیه شکمشان ذخیره شده است، به نام تیپ های اندرویدی یا سیبی شکل شناخته می شوند، در مقایسه با کسانی که چربی ذخیره شده در باسن، باسن و ران هایشان دارند، به نام ژینوئید یا بدن گلابی شکل شناخته می شوند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری مزمن هستند.به عنوان مثال، در بررسی 72 مطالعه که شامل داده‌های بیش از 2.5 میلیون نفر بود، محققان دریافتند افرادی که توزیع چربی سیب‌شکل داشتند، خطر مرگ و میر به‌طور قابل‌توجهی بالاتری داشتند، در حالی که آنهایی که توزیع چربی گلابی شکل داشتند، خطر مرگ و میر کمتری داشتند.

در واقع، نویسندگان تاکید کردند که BMI محل ذخیره چربی در بدن را در نظر نمی گیرد، که می تواند فرد را به عنوان ناسالم یا در معرض خطر بیماری طبقه بندی کند.

ممکن است منجر به تعصب وزن شود

انتظار می رود که یک متخصص پزشکی بهترین قضاوت خود را بکار گیرد، به این معنی که نتیجه BMI را گرفته و بیمار خود را فردی منحصر به فرد در نظر بگیرد.با این حال، برخی از متخصصان سلامت قبل از ارائه توصیه‌های پزشکی، فقط از BMI برای اندازه‌گیری سلامت فرد استفاده می‌کنند که می‌تواند منجر به سوگیری وزن و مراقبت‌های بهداشتی با کیفیت پایین شود.کسانی که BMI بالاتری دارند اغلب گزارش می دهند که پزشکان آنها فقط بر BMI آنها تمرکز می کنند، حتی اگر قرار ملاقات آنها برای یک نگرانی نامرتبط باشد. اغلب، مسائل پزشکی جدی مورد توجه قرار نمی گیرند یا به اشتباه به عنوان مشکلات مرتبط با وزن دیده می شوند.

در واقع، مطالعات نشان داده اند که هر چه BMI یک فرد بالاتر باشد، به دلیل ترس از قضاوت شدن، بی اعتمادی به متخصص مراقبت های بهداشتی یا تجربه منفی قبلی، احتمال کمتری دارد که در معاینات منظم سلامت شرکت کنند. این می تواند منجر به تشخیص، درمان و مراقبت دیرهنگام شود.

ممکن است برای همه جمعیت ها مرتبط نباشد

علیرغم استفاده گسترده از BMI در بین همه بزرگسالان، ممکن است به درستی سلامت برخی از جمعیت های نژادی و قومی را منعکس نکند.به عنوان مثال، مطالعات متعدد نشان داده است که افراد آسیایی تبار در مقایسه با افراد سفیدپوست، خطر ابتلا به بیماری مزمن را در نقاط برش BMI پایین تر دارند.

مطالعات متعدد نشان داده‌اند که این نقاط برش جایگزین، خطر سلامتی را در میان جمعیت‌های آسیایی بهتر شناسایی می‌کنند. با این حال، تحقیقات بیشتری برای مقایسه این نقاط برش با چند نسل آسیایی-آمریکایی مورد نیاز است.همچنین، افراد سیاهپوست ممکن است با وجود داشتن توده چربی کمتر و توده عضلانی بیشتر، به اشتباه به عنوان اضافه وزن طبقه بندی شوند. این ممکن است نشان دهد که خطر بیماری مزمن در یک نقطه برش BMI بالاتر از افراد دیگر نژادها، به ویژه در میان زنان سیاه پوست رخ می دهد.

در واقع، یک مطالعه در سال 2011 نشان داد که زنان سیاه‌پوست از نظر متابولیسمی در نقاط برش 3.0 کیلوگرم بر متر مربع بیشتر از افرادی که سیاه‌پوست نیستند، سالم در نظر گرفته می‌شوند، که بیشتر مفید بودن BMI را برای همه گروه‌های نژادی و قومی زیر سوال می‌برد.در نهایت، تنها تکیه بر BMI، اهمیت فرهنگی اندازه بدن برای گروه‌های مختلف را نادیده می‌گیرد. در برخی فرهنگ ها، توده چربی بالاتر به عنوان سالم تر و مطلوب تر تلقی می شود. متخصصان مراقبت های بهداشتی باید در نظر داشته باشند که “سلامت” برای هر فرد چه معنایی دارد.با توجه به اینکه تصمیمات بهداشتی مهم، مانند روش‌های جراحی و مداخلات کاهش وزن، بر اساس BMI و وزن است، مهم است که همه متخصصان سلامت از BMI فراتر بروند تا از انجام توصیه‌های بیمار محور اطمینان حاصل کنند.

جایگزین های بهتر

علیرغم بسیاری از معایب BMI، هنوز هم به عنوان یک ابزار ارزیابی اولیه استفاده می شود، زیرا راحت، مقرون به صرفه و قابل دسترس در تمام تنظیمات مراقبت های بهداشتی است.با این حال، جایگزین‌هایی برای BMI وجود دارد که ممکن است شاخص‌های بهتری برای سلامت فرد باشد – اگرچه هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند.

دور کمر

دور کمر بزرگتر – یک بیشتر از 35 اینچ (85 سانتی متر) در زنان یا 40 اینچ (101.6 سانتی متر) در مردان – نشان دهنده چربی بیشتر بدن در ناحیه شکم است که با خطر بالاتر بیماری مزمن مرتبط است.اندازه گیری آن آسان است، فقط به یک نوار اندازه گیری نیاز دارد.انواع مختلف بدن (به عنوان مثال، سیبی شکل در مقابل گلابی شکل) و ساختار (مانند توده عضلانی و استخوانی) را در نظر نمی گیرد.

نسبت دور کمر به باسن

نسبت بالا (بیش از 0.80 در زنان یا بیشتر از 0.95 در مردان) نشان دهنده ذخیره چربی بیشتر در ناحیه معده است و با خطر بیشتر بیماری قلبی و مزمن مرتبط است.نسبت پایین (کمتر یا مساوی 0.80 در زنان یا کمتر یا مساوی 0.95 در مردان) نشان‌دهنده ذخیره چربی بیشتر در لگن است که با سلامتی بهتر مرتبط است.اندازه گیری آن آسان است و فقط به نوار اندازه گیری و ماشین حساب نیاز دارد.انواع مختلف بدن (به عنوان مثال، سیبی شکل در مقابل گلابی شکل) و ساختار (مانند توده عضلانی و استخوانی) را در نظر نمی گیرد.

درصد چربی بدن

درصد چربی بدن مقدار نسبی چربی بدن یک فرد است.بین توده چربی و توده بدون چربی تمایز قائل می شود و نشان دهنده دقیق تری از خطر سلامتی نسبت به BMI است.ابزارهای ارزیابی مناسب (مانند اندازه‌گیری چین‌خوردگی پوست، آنالیز امپدانس بیوالکتریکی قابل حمل، و مقیاس‌های خانگی) با خطر بالایی از خطا همراه هستند.ابزارهای دقیق تر (مانند جذب سنجی اشعه ایکس با انرژی دوگانه، توزین زیر آب و BodPod) برای بسیاری گران و غیرقابل دسترس هستند.

تست های آزمایشگاهی

آزمایش‌های آزمایشگاهی اندازه‌گیری‌های مختلف خون و علائم حیاتی هستند که می‌توانند خطر بیماری مزمن را نشان دهند (مانند فشار خون، ضربان قلب، کلسترول، سطح گلوکز خون، التهاب).این تست‌ها بررسی دقیق‌تری از سلامت متابولیک فرد ارائه می‌دهند و تنها به چربی بدن به عنوان اندازه‌گیری سلامت تکیه نمی‌کنند.

اغلب اوقات، یک مقدار آزمایشگاهی برای تشخیص یا نشان دادن خطر کافی نیست.صرف نظر از ابزار ارزیابی مورد استفاده، برای متخصصان مراقبت های بهداشتی مهم است که تنها به یک آزمایش تکیه نکنند. به عنوان مثال، یک متخصص مراقبت های بهداشتی ممکن است BMI و دور کمر یک فرد را اندازه گیری کند، و اگر نگرانی ایجاد شود، ممکن است آزمایش خون انجام شود.مهم است که با هر بیمار به عنوان یک فرد رفتار کنیم تا مشخص شود سلامتی برای آنها چه معنایی دارد – از نظر جسمی، ذهنی، عاطفی و معنوی.